Prawo dziecka do swobodnej wypowiedzi

Prawo dziecka do swobodnej wypowiedzi

Na podstawie art. 13 Konwencji o Prawach Dziecka z 1981 roku

Artykuł 13

1. Dziecko będzie miało prawo do swobodnej wypowiedzi; prawo to ma zawierać swobodę poszukiwania, otrzymywania
i przekazywania informacji oraz idei wszelkiego rodzaju, bez względu na granice, w formie ustnej, pisemnej bądź za pomocą druku, w formie artystycznej lub z wykorzystaniem każdego innego środka przekazu według wyboru dziecka.
2. Wykonywanie tego prawa może podlegać pewnym ograniczeniom, lecz tylko takim, które są przewidziane przez prawo
i które są konieczne:
a) dla poszanowania praw lub reputacji innych osób albo
b) do ochrony bezpieczeństwa narodowego lub porządku publicznego, bądź zdrowia albo moralności społecznej.

Cele:

Celem zajęć jest zapoznanie uczestników z pojęciem prawa do swobodnej wypowiedzi oraz poszukiwania, otrzymywania i przekazywania informacji. Uczestnicy rozpoznają granicę między swobodą wypowiedzi, a jej przekraczaniem. Ponadto dowiadują się o funkcjonowaniu mediów, jakim jest telewizja i wcielając się w odpowiednie role, poznają jego system pracy i obowiązków. Uczestnicy rozumieją, że mają prawo wpływać na informacje medialne, ale muszą rozsądnie z tego korzystać.

Metody pracy:

burza mózgów, dyskusja, praca w grupach, pantomima, praca z mapą świata, wcielanie się w role

Materiały:

Konwencja o prawach dziecka, zdjęcia dzieci z podpisami, markery, karty flipchartowe, kartki A4, karty z rolami

Przebieg zajęć:

1.Wprowadzenie. List do św. Mikołaja

Prowadzący przygotowuje 30 zdjęć dzieci z różnych części świata, przedstawiających ich otoczenie, dom rodzinny (przy czym każde 5 zdjęć jest takich samych).

Każdy uczestnik losuje jedno zdjęcie z podpisem i ma za zadanie napisać 5 zdań listu do św. Mikołaja o tym, czego chciałby dla takiego dziecka.

Sześciu chętnych uczestników czyta swoje listy (po jednej osobie do każdego zdjęcia).

2. Inny list

Prowadzący czyta obraźliwy list, dalece różniący się od tych, które napisali uczestnicy.

Kimkolwiek jesteś, drogi święty Mikołaju!
Wiem, że moja przyjaciółka napisała do Ciebie list z całą listą podarunków, na które czeka od Ciebie. Chciałabym jedynie dopowiedzieć do tego kilka słów prawdy, na które zasługujesz, choć pewnie nie istniejesz.
Otóż Klementyna od dawna marzy o różowej hulajnodze, ja wiem. Jednak wiem też dobrze jak bardzo na nią nie zasługuje. Codziennie rano nie wstaje na czas do szkoły, a jak już przychodzi to bez zadań domowych. Jest zbyt leniwa, by uczyć się na klasówki. Wiem to wszystko, bo znam ją od zawsze.
Tak niemądrej dziewczyny dawno nie spotkałam. Do tego wszystkiego Klementyna jest osobą nie znającą się na żartach. Zawsze pierwsza się obraża, a moim zdaniem to bardzo głupie z jej strony.
Uważam, że powinieneś to wszystko wiedzieć, bo ona ma zbyt wysokie mniemanie o sobie, a wcale nie zasługuje na nic z listy prezentów.
Ja Ciebie o nic prosić nie będę, bo ani cię nie lubię, ani nie uważam że istniejesz.
Pozdrawiam,
L.
Następnie prowadzący pyta, jaka jest różnica pomiędzy listami i czy ktoś miał prawo w ten sposób napisać.

3. Gra symulacyjna

Kolejne ćwiczenie to gra symulacyjna. Prowadzący dzieli uczestników na 4 grupy, które wcielają się w role: a.) redaktorzy, b.) reporterzy, c.) producenci, d.) odbiorcy (grupy dotyczą funkcjonowania stacji telewizyjnej). Prowadzący wyjaśnia, na czym polegają poszczególne zawody/role.

Prowadzący sugeruje miejsce, w którym uczestnicy mają znaleźć problem do dyskusji (szkoła, podwórko, rówieśnicy, wycieczka szkolna).

Na początku gry, redaktorzy, reporterzy i producenci zbierają się jako kolegium i decydują, jakie 5 tematów chcą podjąć w serwisie informacyjnym swojej stacji telewizyjnej (wybierają z tych, które zaproponował prowadzący).

W tym czasie odbiorcy zastanawiają się nad tym, co chcieliby oglądać (wybierają z tych, które zaproponował prowadzący).

Reporterzy mają kilka minut na wymyślenie sytuacji, zdarzenia, dotyczącego jednego
z wybranych tematów.

Redaktorzy wymyślają, w jaki sposób chcą pokazać to zdarzenie w telewizji.

Producenci poddają analizie i krytyce pomysły redaktorów i zatwierdzają je do emisji lub nie. Sytuacja powtarza się w przypadku kolejnych pomysłów dotyczących wiadomości, które mają być zaprezentowane. Wszystkie zatwierdzone pomysły prezentowane są grupie odbiorców.

4. Podsumowanie gry symulacyjnej

Prowadzący sprawdza, na ile oczekiwania odbiorców zgadzają się z tym, co teoretycznie wyemitowali producenci. Ma nakierować rozmowę na to, że wszyscy, również dzieci, są nie tylko odbiorcami mediów, ale także mogą wpływać na ich treść. Dzieje się tak poprzez np. tworzenie blogów internetowych, używanie portali, komunikatorów, udzielanie się na forach. Konkluzją jest taka, że dzieci także mają prawo do swobody wypowiedzi, informacji, ale zobowiązane są do właściwego z niej korzystania.

5. Podsumowanie i Konwencja o Prawach Dziecka

Na koniec, prowadzący wywiesza na ścianie artykuł 13. Konwencji o Prawach Dziecka, tłumacząc jego znaczenie.

Powiązane Materiały